Başkasının hele de çok erken vefat etmiş başarılı bir yazarın serisini devam ettirmek pek akıl kârı gibi durmuyor. Sevilen bir karakterin özlenmesinin getireceği avantajı, kıyaslanmak gibi dev bir dezavantaj ezip geçiyor. Bu açıdan oldukça zor bir işin altından iyi kalkılmış doğrusu. Teknik olarak yazım tarzında rahatszlık derecesinde bir sapma göremedim. Elbette hissedilen bir tat farkı var ama ilk üç kitabın özünden pek uzaklaşmadan, öğrenmeye fırsatımızın olmadığı bir noktadan (ikiz kardeş) devam ederek mantıklı bir rota çizilmiş. Tabi teknik detaylılığını ve Lisbeth’in kendi çapında da olsa bu kadar insani ilişkilerde bulunmasını yadırgamadım değil. Larsson nasıl tanımlardı, kafasında ne tür bir yol vardı bunu artık öğrenemeyeceğiz. Ruhu huzur bulsun. Fakat bu haliyle seri devam ettirilebilir görülüyor. Yine de gönlüm 5. kitapta tam anlamıyla bir final yapılarak eserin gerçek sahibine de bir saygı duruşunda bulunulması yönünde.