Zâhir

Kitabı bitirdiğimde ilk fikrim “insanın yazanı aşan bir romandan sonra çizgiyi aynı doğruda tutması çok zormuş” olmuştu. Zahir, Simyacı’nın feci halde gölgesinde kalmış. Bir de kitabın neredeyse her sayfasında yüzüme çarpan “hey millet Simyacı’yı da ben yazmıştım” havasından da hoşlanmadım. Bunlardan arındırdığımız zaman çok farklı bir düşünce sistemi içerisinde aşk ve evlilik sorgulanmış. Ama ileri sürülen fikirler fazlasıyla tartışmaya açık. Belirli bir kısmı bayağı zorlanarak okuduktan sonra nihayet biraz ivme kazanan olaylar daha da memnuniyetsizliğimi kazanan bir finale ulaşıyor. Düşününce onca mücadele ne içindi hâlâ anlayabilmiş değilim. İlk teklifte her şeyi göze alıp terkedilen hayata dönülecekse kaçmanın anlamı ne? Sonuç olarak çok ağır ilerleyen, aslında her şeyden sonra en başına geri dönen garip bir roman söz konusu.