Zıkkımın Kökü

Muzo ile tanışmak keyifliydi. Bir zamanlar babamında hayatını anlattığı o dönemleri bir başkasının gözünden/hayatından esprili dille okumak çok keyifliydi. Yoksulluk ve yokluk kolaylıkla tiye alınabilecek bir konu değildir. Bunu başarabilen insanlar ise kesinlikle kendilerini aşmış insanlardır benim gözümde. Trajikomik kelimesi bu kitap için kesinlikle biçilmiş kaftan. Muzaffer İzgü'nün yüreğine sağlık , zoru basitmiş gibi aktarmış bizlere.

Ve birde kitapta gerçek anlamda kahkaha attığım bir paragrafı paylaşmak isterim. Muzo tutturmuştur bir Raziye , Raziye'de kaçmak ister Muzo'ya. Ama Muzo'muz okuyacağım, büyük adam olacağım diyerekten erteler Raziye'yi. Sonra yürek dayanmaz , gider evdekilere açıklar durumu, niyeti gitmektir Raziye'in yanına. Annesi ise rezil edeceksin bizi der , baba ise tam baba :D Övünerek aktarır içindekileri anneye ;

"Ben onları rezilliğe öylesine alıştırdım ki , hiçbir şey olmaz , bırak gitsin , biraz daha rezillik idmanı yapmış olur , fena mı ? :) "