Kitaplardan En Sevdiğimiz Alıntılar

Elveda benim şiir dolu gayem. Bu hayat değil ki, kürek mahkumluğu boyuna gürültü. Peki ama ne zaman yaşayacağım? Otursam oturduğum yerde daha iyi olmaz mı acaba?

Avrupa hayallerini gerçekleştirmek için kuran insanların ülkesidir. Orada gerçekleşmeyen her hayal bir acı kaynağı bir tragedya konusudur. Doğuda ise hayal bir keyif bir gerçekten kaçma vesilesidir. Doğulu geviş getirir gibi kendi içinde başlayıp kendi içinde biten hedefsiz başıboş hayaller kurar.

Burnun yanı kaşınırsa haber, kaşlar kaşınırsa göz yaşı, alın kaşınırsa birini göreceksiniz, sağ taraf kaşınırsa erkek , sol taraf kaşınırsa kadın, kulak kaşındı mı yağmur var, dudaklar öpüşme, bıyık kaşınırsa şekerleme yiyeceksiniz, dirsek kaşınırsa yer değiştireceksiniz, ayakaltı yolculuk.

Ben yıpranmış bir elbise gibiyim. Nedeni ne iklim ne de iş yorgunluğu. On iki yıldır içimdeki ateş, yakacak hiçbir şey bulmayınca kapalı kaldı, kendi zindanını yaktı ve söndü. Benim içimde ne yakıcı ne de kurtarıcı bir ateş yanmadı.

İnsanın kendi dilediği gibi değil tanrının emrettiği gibi yaşaması doğru bir yol ama... Oblomov düşündü. <Hayır. İnsan istediği gibi yaşayamaz doğrudur.> İçinden vakur isyan dolu bir ses yükseliyordu. Yoksa insan en derin zekanın bile içinden çıkamayacağı bir çekişmeler karanlığına düşer. Bir gün bir şeyi istersin ertesi gün tutkuyla ölesiye ona bağlanırsın, daha ertesi gün onu istediğinden utanırsın arzun yerine geldiği için hayata lanet edersin. İşte insan hayatta kendi isteğinin peşinden serbestçe giderse böyle olur. Bastığımız yeri yoklayarak yürümeliyiz; bazı şeylerden gözlerimizi çevirmeliyiz, mutluluk hülyalarına kapılmamalıyız, mutluluk elimizden kaçarsa isyan etmemeliyiz: Hayat budur işte... Kİm demiş hayat zevk ve mutluluktur. Ne saçma düşünce! Hayat hayattır, bir ödevdir, ödev dediğin de çetin bir iştir.

"...aşk dostluk kadar ince eleyip sık dokumaz. Çok zaman kördür."

"Çünkü aşka düşen bir insanın kendi ruhunda filizlenen bu duyguyu, gözlerini bağlayan büyüyü, bir bilgin gözüyle izlemeye vakti yoktur. Kalbinin ne zaman ve nasıl hızla çarpmaya başladığını, nasıl birdenbire kendini feda edebilecek kadar güçlü bir bağla bağlandığını, nasıl kendini unutup sevgisiyle bir olduğunu, zekasının nasıl uyuştuğunu ya da alabildiğine inceldiğini, iradesinin, düşüncesinin nasıl esir olduğunu, dizlerinin nasıl titrediğini, ateşinin nasıl yükselip gözlerinin nasıl yaşla dolduğunu göremez..."

"Ancak dürüst olmayan insanlar kendilerinden istenen şeyi yapmamak için istenmeyen ve yapılamayacak fedakarlıklardan söz ederler."

Oblomov ellerini oğuştutarak düşündü: İşte bak, Anisya bile, olacak şey mi diyor. Ah mutluluk! Sen ne kadar zayıf, ne kadar cılız bir şeysin! Duvak, portakal çiçekleri, aşk... Bunlar güzel ama para nerede? Ey aşkın meşru ve temiz mutluluğu! Demek seni de satın almak gerek?

Bütün bunlar, gençlikte güzel; çünkü gençlik heyecanların tatlısına, acısına kolayca dayanır; benim yaşımda insan, huzuru arıyor, ben uykulu ve uyuşuk huzura alışmışım; fırtınalara tahammülüm yok.

Çokları benim bu hareketime şaşarak, ne diye kaçıyor? der; Çokları da gülecek. Gülsünler umurumda değil. Sizi görmemeye katlandıktan sonra nelere katlanamam ki?