Bütün Eserleri

Küçükken, envai çeşit yerlere çırak verdi babam beni. Yaz tatilinde boş kalmayalım, aylaklık yapmayalım; ev bütçesine de ufak da olsa bir katkımız olsun düşüncesiyle; konfeksiyon ortacılığından kalıpçı işçiliğine, manav yamaklığından tornacı çıraklığına kadar, babamın arkadaş çevresinde ne kadar meslek erbabı varsa hepsinin tezgahından iki üç ay geçmişliğim vardır.

Serde fırlamalık var ya, her gittiğimiz dükkânda da yerdik bir nane. Manavda sebze fiyatı kartonlarına abuk abuk şeyler yazmak mı dersin, berberde şampuan kutusuna briyantin doldurmak mı? Tabii baba tembihlemiş arkadaşına “Eti senin kemiği benim” teranesiyle bizi. Yaptığım fırlamalık birim günde en az yedi sekiz kez çekilirdi kulaklarım. E çocuksun, çocuk değilsen de ergensin, haliyle ağlıyorsun, küsüyorsun falan. İşte tam böyle anlarda, ya çalıştığım dükkânın komşularından ya da sürekli müşterilerden biri gelirdi. Hani böyle amcalar vardır; teselli etmeden, gözyaşı silmeyi bilir. Tonton olurlar genellikle. Zayıf olanı da vardır ama, o çocuk aklıyla, o ergen kalbiyle nasıl konuşulacağını bilir. Yaptığınız “yaramazlığı” dinler, tatlı tatlı tebessüm eder, sizinle birlikte o yaramazlığın hazzını yaşar adeta. Gözyaşlarınız gider ve sessiz bir uzlaşmaya varırsın o amcayla. Ondan sonra ne zaman başınız sıkışsa, ne zaman bunalsanız çalıştığınız yerde, hoop koşarsınız ona. Birbirine çok uzak yaşların yakın arkadaşlığıdır bu.

Aradan yıllar geçti, geldik otuza merdiven dayadık. Şimdi de ne zaman başım sıkışsa, ne zaman dara düşsem, ne zaman hayata dair bir “yaramazlık” yaptığımı hissetsem, açar Sait Faik okurum. Alelade bir İstanbul Sokağı, bir anda cennetten bir köşeye dönüşüverir O’nun anlatımıyla. Az evvel kızmışımdır bir şeye, birine. Açıp okumaya başlarım ki daha bir sayfa geçmeden geçiverir o muhteşem insan sevgisi beni içine. Kızgınlık? Kızgınlık da neymiş? “Bir insanı sevmekle başlar her şey.” der. Sinir mi?

Âşık olursun, anlatamazsın. Söylemek istersin, söyleyemezsin ya bazen. Hani anlatamazsın işte, açılamazsın. Aç oku hemen O’nu, verir sana üzülmemenin, üzülsen de bununla yaşamanın sırrını: “Aman be Panço, biz de üzüldüğümüzle kalırız. Rakımızı da elimizden alacak değiller ya? Hem üzülmek fena şey olsa insan sevindiğine nasıl sevinecek?”

O, benim için, her zaman arkadaş oldu. Çocukken yaptığım yaramazlıkları benimle paylaşan, uzak yaşların yakın arkadaşı. Burgazadalı Sait Amca.