Aramızdaki En Kısa Mesafe

Barış Bıçakçı'nın kesinlikle en güzel kitabıdır kendisi.

Hikaye sonlarına yaptığı alışılmadık sonlar hatta yapmadığı sonlarla çok güzel bir hava oluşturmuş.Çok beğendiğim kitaplarındandır.

çocukluk

Barış Bıçakçı'nın okuduğum ilk kitabı. Çocuksu bir güç ile kaleme alınmış naif anı parçaları. Biraz kopukluk var. Biraz da burukluk.
Kitabın kronolojik ilerleyişi ile dilde de çocuksuluktan edebileşmeye doğru bir yönelim var ama bu anlatımı basitlikten çıkarmaya yetmiyor. İşin biraz da hileli yanı bu: Dil düz iken anlatılan olayların saflığı gün yüzüne çıkıyor. Barış Bıçakçı, sanırım biraz, acı ve küçük gerçekleri okuyucunun yüreğine yerleştirmeyi seviyor. Yer yer gözlerim doldu.
Kısa ama öz derler ya. İşte öyle bir şey var bu kitapta. Aile ilişkileri, arkadaşlıklar... Hepsi tanıdık.

"Acı çekiyordu babam. Zihinsel bir acı. Öte yandan ona göre, zihinsel dünyasında ve günlük hayatında acı veren kopuşlar yaşamayanlar, buna cesaret edemeyenler, insanı aptallaştıran bir sürekliliğin esiri oluyor, bunun sonucunda da zamanın geçişine, yaşlanmaya ve ölmeye akıl erdiremiyorlardı.

Oysa babam her şeye akıl erdirmek istiyordu."

İçinde elle tutulur bir hikaye olmayan hikaye kitabı.

Sanki bu dünyada ne olduysa siz yokken oldu bayım!

Bu adamın kitaplarının akıcı olmasına bayılıyorum.
Keşke biraz daha uzun yazsa da doya doya okusam.
Çok güzeldi. Detayları yakalamayı çok iyi başarıyor.
Kesinlikle taktiri hak ediyor!

Akıcı ve etkileyici. Kendi çocukluğuna dair anılar diye düşündüm. Kimi yerleri çok dokunaklı.

Barış Bıçakçı ezdi geçti beni çocukluk öyküleri ile.. Çoğunda içim acıyarak, boğazıma bir düğümle okudum. Favorilerim 'nikah', 'uyu güzel köpek uyu', 'aramızdaki en kısa mesafe'..

bir çocuğun babayla olan ilişkileri, büyümesi, hayatı. bıçakçı'dan yeniden sımsıcak sayfalar.

Okunsada olur okunmasada sarmadı beni bir kıtabını daha deniyeceğim

Akıcı bir kitap, samimi.. Barış Bıçakçı güzel bir dil kullanıyor zaten

Buruk, hüzünlü ve keyifle okudugum bir kitap oldu. Bu kitabi tek bir sözcükle özetlemem gerekirse, MASUM diyebilirim. Baris Bicakci benim yeni dönem Türk Edebiyatinda en begendigim yazarlardan birisi oldu. Kalemi cok güclü, dili cok temiz.

Üstün körü yazılan konular ve basit bir dil.

Hep erkek çocuğu ağzından yazılmış hikayelerdi.Belki yazar bir hikayesinde kız çocuğuymuş gibi yazabilseydi daha başarılı bir kitap olurdu.

Okuduğum ilk Barış Bıçakçı kitabı.Yazı dilini çok da beğendiğimi söyleyemem.Fazlasıyla düz ve yalın geldi. Bu nedenle de kitap adı gibi yüreğimdeki en kısa mesafeye kadar ulaşabildi...

Bir de çocukluk anılarını anlatmış ancak biraz buruk anılar. Çocukluk dendi mi hep neşeli şeyler olsun ister bu çocuk gönlüm...

Genel olarak kapalı öyküler.

...çünkü hiçbir şey göründüğü, hatta yaşandığı gibi değil! her şey hatırlandığı gibi.

Yine bir tanışma kitabım ve yazarın diğer kitapları sıra ile okunacak:)

Bir ailenin anatomisi. Ne roman denebilir ne de öykü. Öyle gerçekçi ki, anı kitabı olarak değerlendirilse yeridir. Kendimi bir adamın çocukluğuna, gençliğine ve yetişkinliğine şahit olmuş gibi hissettim. Her Barış Bıçakçı kitabı gibi mideye yumruk yeme etkisi yaratıyor. Yazarın kitaplarını okumaya devam edeceğim.