Semerkant

Tarihi kurgunun başarılı örneklerinden olan eserin geçmişteki masalsı atmosferinden sonra insan bugüne dönmek istemiyor. O yüzden üçüncü ve dördüncü kısımlar ilk iki bölüm kadar edebi zevk vermiyor. Diğer yandan İran’ın makus talihini görmek, bilim ve sanatın merkeziyken ne hale geldiğini tam olarak idrak etmek için de önemli bir eser. İlk kez lise yıllarımda okuduğumda algımı genişlettiği için yazarın hatmettiğim diğer eserlerinin yanında gönlümdeki yeri ayrıdır.

Ömer hayyam ile alakalı birşeyler okumak o kadar keyif verici ki ve kitap inanılmaz güzel yazılmış. Nerdeyse bin yıl önce yaşamış olan bir insanla kafa dengi olduğunuzu hissetmek de ayrı bir lezzet:) Ben de herkes gibi son kısımdan sıkıldığımdan dolayı 8 verdim. Son kısımlar siyasi haberler okuyormuşum gibi hissettirdi o kısımdaki konu sıkıcı olsa da daha iyi bir dille yazılsaydı okuması yine keyif verebilirdi. Son bölümdeki konular ve yazım dilini bir kenara bırakarak herkese okumasını tavsiye ettiğim bir kitap.

Genel olarak güzel olmasına rağmen sonunu beğenmedim. Bir değerli kitap uğruna yaşamını, yaşadığı yeri her türlü tehlikeye rağmen göze alıp da Elyazmasını neden kurtarmadılar? Neden gitti Şirin? Ne hissetti batılı Ömer? Hiç mi içi yanmadı? Hiç mi kendini kaybetmedi? Hem Şirin hem de kitap aynı anda kaybetmek, sadece 'artık yoklar' kadar sığ bir düşünceye mi sığdı?