Zemberekkuşu'nun Güncesi

Kitabı okuduktan sonra kulağım hergün günü kuran Zemberekkuşunu aradı. Toru Okada'nın hikayesini yazardan dinlerken başka kişiler ve onların hikayelerini de dinleme fırsatı buluyorsunuz.
Hikayeye giren her kişi size farklı bir mesaj veriyor, bu kitabı okurken kendinizi bir senfoni dinler gibi hissediyorsunuz, bu senfonide zaman zaman bir enstrüman öne çıkıyor tam onun çaldığı melodiye odaklanırken başka bir enstrüman öne çıkıyor ve sizi alıp götürüyor.
Yazarın bütün kitaplarında var olan o mistik hava bu eserinde de var ve tam kıvamında ne fazla ne eksik. Ben bu kitabı çok keyif alarak okudum. Tavsiye ederim.

İlk defa bir Murakami kitabından sıkıldım.Nedenlerin yok olmasına zaten alışkınım.Ama bu kitap bana biraz değişik geldi.

Yine bir haruki klasiği denilebilecek kitap.Okudukça okudum:))

Bir saatten sonra Toru Okada ile o kadar bütünleştim ki okulda bulduğum kışladan kalma gizli tünellerden birine inip içeride beklesem mi diye düşündüm. İmkanım olsa belki gerçekten inerdim, çünkü tüm gün aklıma defalarca kez Okada'nın yaşadıkları geliyordu, birdenbire.

Bence post modern romancılığın en güçlü kalelerinden biri Murakami. Bu kitabında yarattığı karakterler ve ilgi çekici olay örgüsüyle bir kere daha bu düşüncemi haklı çıkardı.

Yine müthiş bir hayalgücü,güzel anlatım ve cevapsız sorularla biten sürükleyici bir Murakami kitabı.Bu yazarı tanımak için bu kitabından yada Sahilde Kafka kitabından başlayın derim.

Bazı kitaplar, müzikler, fimler veya resimler var aklımda. Okuduğumda, izlediğimde ya da gördüğümde soluğumu kesmiş. Kimilerinin neyle alakalı olduğunu bile unutmuşum üstelik, aklımda kalan tek şey çok güzel oldukları. Böyleleri eski bir sevgili gibi. Her şeyi unutsanız bile, geçirdiğiniz vaktin güzelliği baki.

Zemberekkuşu'nun Güncesi de anlattıklarımdan farksız. Birçok harika öyküyü, bir iskambil destesini karıştırır gibi sıralamış Murakami ve ortaya büyülü bir karışım çıkmış. Büyülü diyorum çünkü, kitapta çokça gerçeküstü öğe olsa da, hiçbir zaman gerçeklikten koptuğunu hissettirmedi bana; aksine okuduğum her şeyin gerçekleşebileceğini düşündüm hep zihnimin bir köşesinde.

Kitabın sayısız harika hikayeden, karakterden ve dünyadan oluşması, ilerde onu ayrıntılarıyla hatırlamamı zorlaştıracaktır kuşkusuz, ancak ne kadar güzel olduğunu unutmayacağım kesin. Bunun için Toru Okada bana kızmaz sanırım. Belki May Kasahara darılır, o kadar.

Uzun süredir okuma listemde olan bu kitabı okuyabildiğim için mutluyum. Sayfa sayısı 500 ün üzerinde ise e-kitap olarak okumayı tercih eder oldum. Bu kitapta e-kitap olarak okundu. Kendimi bir kuyuya atmayı ve orada kendimi bulmayı istedim....

Doğru ille de gerçekte değildir ve gerçek de belki tek doğru değildir.

Sahilde Kafka ve İmkanısızın Şarkısından sonra okuduğum üçüncü Harukami kitabıydı.Güzel başlayıp, Sahilde Kafka tadını alsamda kitap sonlara doğru çok yavanlaştı.Mistik öğeler ön plana daha çok çıktı ve alelacele bir sonla kitap bitti.Beklediğimi bulamadım.

Klasik Murakami... Güzel.

Işık, yaşam sahnesini sadece bir an, belki birkaç saniye aydınlatıyor. Bu saniyeler geçince, o andaki bildiriyi yakalayamadıysan eğer, ikinci bir olanak verilmiyor sana

Haruki Murakami okurken yazarın ne anlattığından çok nasıl anlattığı önemli ve anlatımı kitap bittikten sonra insanın kafasının içinde kalıcı bir yer ediniyor. Yine bu etkileyici anlatım beni benden aldı ve keyifle okumaya devam ettim ama bu sefer bir yerden sonra gördüm ki kitap iyice karmaşıklaştı ve ağır bir hava içine büründü...

https://herkitapayribirdunyadir.blogspot.com.tr/2016/10/zemberekkusunun-guncesi-haruki-murakami.html

Bu adamın kitapları insanı büyülü bir dünyaya götürüyor.Bütün derlerini unutturuyor.Ana karakteri kendiniz sanıyorsunuz.Eşsiz bir hikaye .Hikaye içinde hikayeler.Müzikler.Akıcı bir dil.

Korecesinden

arada havada kalan, gereksiz diyebileceğim sıkıcı kısımlar olsa da genel olarak sürükleyici bir kitaptı. mistik ögeler, metaforlar... Okurken içinde kayboluyor insan...

Yazarın bir imzası olarak “orada” olan, ne sevilen ne yerilen sadece orada olan karakterleriyle dikkat çeken eser, diğer Murakami eserlerine göre daha derli toplu bir finale sahip. Fakat finalin son virajı biraz hızlı alınmış gibi. Bir yanda günlük yaşamın detaylarıyla alabildiğine sıradan diğer yandan simgesellikte çığır açacak kadar fantastik. Üstelik romanın başlangıcı son derece normal, hani Murakami olmasa bu sıradanlıktan iş buralara nasıl vardı dedirtecek derecede. Yine de tüm bu fantastikliğin son derece yalın neredeyse olağan bir şekilde ilerlemesi de dikkat çeken detaylardan. Tabi yine bir Murakami klasiği olarak sorulara cevap aramak yersiz. Askeri anılar diğer anılardan daha ayrıksı duruyor. Fakat açıkçası diğerlerine göre çok daha ilgi çekici. Bir Asya ülkesinin ilk kez batılı bir ülkeyi yenmesinin gerisindeki resme biraz yakından bakmak bu arayış kitabının beklenmedik getirilerinden olmuş.

Murakami ile bu kitapla birlikte tanıştım. Tek kelimeyle büyülendim. Karakterinin günlük yaşantısına da fantastik dünyasına da hayran kaldım.
Murakami'nin gerçekten güçlü bir anlatımı var. Bir yerden sonra okumuyorsunuz da sanki o anlatıyor siz dinliyormuşsunuz gibi.

Bazı öyküler sonlanmıyor ya da bağlansın diye beklediğiniz karakterler hiç karşılaşmıyor ama varılan yer değil yoldur önemli olan:)

Yazarın bu kadar çok detayı nasıl kurgulayabildiğine hayranlığımı belirtmek isterim öncelikle. Kitaptaki tüm teknolojik ögeleri çıkarsak ve bu hikayeyi bundan birkaç bin yıl önce herhangi bir coğrafyada okusak asla sırıtmazdı. "Modern zamanda" doğayı, döngüleri, hayvanları ve insanları birbirinden ayırmadan bir bütünmüş gibi işlemiş. Tıpkı mitolojik hikayelerde okuduğumuz gibi. Hayatta her şey birbirinden etkilenmekte. Detaylar çok canlı hatta can acıtıcı. Okurken zor anlar yaşadığım oldu. Okumayanlar için fazla ipucu vermemek adına bu kadar belirtiyorum görüşlerimi.