Zweig'in kitaplari iyi hos ama her duyguyu bu kadar derinlemesine yansitmasini sevmiyorum. Bu kitabi okurken de gerim gerim gerildim. Okuma eyleminin benim icin keyif verici olmasi lazim ama tam tersi oluyor yazarin kitaplarinda.

Alzheimer hastasi anneannem icin arastirma yaparken tanimistim doktor hanimi. Kitap yazdigini gorunce almak istedim. Yasadigimiz sureclerin aynisi gormek cok sasirtici oldu. Dili basit gelebilir keske biraz daha yonlendirici bilgiler de olsaymis ama bir alzheimer hastasinin hastalik surecini okumak ve bunu yalniz yasamadigimizi gormek iyi geldi.

Bekledigimizden ya da umdugumuzdan cok daha farkli bir gelecek portresi olusturmus yazar. Anlatimini, olusturdugu o dunyayi sevdim. Sadece dipnotlarin kitabin en arkasina konulmasi cok sacma olmus. Her sayfada en arkaya donmek tad kaciriyor.

Diger kitaplarina gore okumasi daha zor geldi bana. Kurgu iyi ama fazlasiyla uzatilmis, laf kalabaligindan arada olani kaciriyor okuyucu. Final yine her zamanki gibi kisa ve bazi seyler okurun hayal gucune birakilmis. Evet iyi ama yazarin daha iyi kitaplari var. Ayrica baslardaki Ermenistan dokundurmalari biraz kas goz seyirmesine yol aciyor.

Cok ilginc kitapta iki ayri cinayet hikayesi var. Kitap bittiginde ,basladigi noktada kesinlikle olmuyorsun. Ve ilginc bir sekilde iki olay da baglantisiz. Yazar neden boyle bir kurgu olusturmus anlayamadim. Sevdim mi sevmedim mi karar veremedim. Evet heyecanliydi ama o coskuyu hissedemedim ben.

Hos bir tasarimi ve kapakta hypatia olsa bile iceriginde hypatia cok az. Ornegin Hypatia'nin bir sozunden yola cikilarak olusturulmus bolumler var. Ama hepsi bu kadar. Daha cok derleyen kisinin dusunceleri ve fikirleri dolu. Bekledigimi bulamadim.

Kitabin ortalarinda katili tahmin etmis olsam bile sonunda boylesi birsey beklemiyordum. Adamin hayal gucu cok acayip her seferinde yok artik dedirtiyor bana. Final kismini da azicik daha uzun tutsaydi diye dusundum ama sonra daha ne kadar uzatabilirdi ki dedim. Herseyi ogrendik , olaylarin hep icindeydik bir nevi.