Kitabın kapağını kapattıktan sonra yaklaşık 5 dk. falan konuşamadım. Bu duygu yoğunluğumu da paylaşmak istedim ve bu yöntemi buldum. :) Okumaya gördüğünüz gibi 3,5 ay önce önce başladım. Sıkıcı geldi ve bir türlü içine giremedim. Dolayısıyla araya bir çok kitap girdi. İçimden okumak gelmiyordu. Artık okuduğum kitapların bilgi içeriğinden çok hissettirdikleri hayatımda daha önem kazandığı şu dönemde, sadece tarihi bilgi ile dolu olduğunu düşündüğüm için belki de... Yani bu sorun daha çok kendimle ilgili. Herşeyin bir zamanı olduğuna inandığım gibi, bu kitabın da zamanını beklediğini biliyordum ve bunu hissediyordum. Neyse, bu hafta başında zamanımın çok bol olmasından :), ya da sadece okumam gerektiğini hissettiğim için devam etmek istedim. Kaldığım yerden, tam ortasından. Kitap birden, yarısından sonra, kanlı ve canlı bir varlığa dönüştü önümde. Şu an ülke olarak yaşadığımız üzücü olayların, farkında olup da birşeyler yapamayacağımızı düşündüğümüz ve bunun çaresizliğini hissettiğimiz bugünlerde bu kitabı okumuş ve bitirmiş olmaktan dolayı da ayrıca kendimi çok şanslı hissediyorum. Bazı şeyler bilinir fakat yaşandığı zaman daha derinden bilinir. Mesela "Savaş kötüdür". Hepimiz bunda hemfikiriz. Peki bunu yaşayanların ağzından duymak... Hem de iki düşmanın sıradışı dostlukları sırasında, yüreklerinden dökülen sözleri, dilekleri, acıları, özlemleri tamamen tarafsız bir dille de yazıldığı dikkate alınırsa, yarattığı etkiyi sadece tahmin edebilirsiniz. O yüzden tahmin etmeye çalışıp, kendinizi bu kitaptan mahrum etmeyin derim. Kitabın sonunda "Evet biliyordum" diyeceksiniz belki de, ama emin olun farklı bir bilişle...