dalga geçip geçmediğini merak ediyorum.

ne kadar acele bir son.

Nuri Bey ve Ali'nin hatta Agop'un öykülerinin pek gerekli olmadığını düşünsem de .. Behçet'ten ziyade kırılganlığı ve teninin altından akan kanı bile hissedebildiğim Atiye'yi veya gücenmişliğiyle İsmail Molla'yı hele ki Sabri Beyi bütün hayatım boyunca yanımda istiyorum.

April Yayıncılık kitap kapağı düzenlemeleri konusunda Bach'a ayrı bir yer ayırıyor diye düşünüyorum. Renkler, kabartma, yazı biçimiyle çok sevdiğim kapaklardan biri oldu. Ama elbette burada kitabın dışı değil içi söz konusu. Berkeley felsefesiyle çok içli dışlı bir konusu var. "Ya dünya kendimize kabul ettirdiğimiz bir önermeyse?" Bu tarz ifadelerin yanında olaylar çok çıplak kalmış. Kurgu ve düşünce arasında kalmış gibi yazar. Ama o kapak yok mu o kapak ..

Kendisiyle çeliştiği yanları var, altı çizilen birçok cümlenin yanında söylenmesi gerekir. Özellikle ölümle ilgili düşünceleri ve alıntı yaptığı Lucretius ve Horatius dizeleri okunmalı.

En güzeli ilk öyküydü diyebilirim. Olayların karşısında tepkisiz kalan karakterler, içinde bulunduğu durumdan kurtulmak için hiçbir şey yapmayıp gene de şikayetçi olanlar .. Bir yerden sonra gerçekten insanı rahatsız eden sahneler. I-ıh.

son yetmiş belki de yüz sayfaya kadar her şey öyle farklı bir çizgide yürüyor ki o kadar klasik bir son beklemiyorsunuz. sanki Grangé bütün benliğini vererek yazıyormuş da sonra bir şey onu küstürmüş, "bitsin" diye bitmiş kitap.