Sıradan insanların sıradışı hayatları... Murakami, yine kendine has üslubuyla ölüm-intihar-aşk üçgeninde geçen olayları anlatmış. Romanda, gerilim-macera-olay öğeleri fazla değil; yani hareketli ve sürükleyici bir roman sayılmaz. Ama karakterlerin yaşadıkları, düşündükleri, duyguları, umutları ve umutsuzlukları derin ve etkileyici bir şekilde işlenmiş. Şu ana kadar okuduğum en iyi Murakami romanı.

Bana inanılmaz bir okuma deneyimi yaşattı bu roman. Şöyle anlatıyım: İlk iki yüz sayfa yavaş ve durgun; üstelik bu durgunluğa Saramago'nun kendine özgü yazım stili ve müdahaleleri de eklenince, roman işkenceye dönüşüyor. Öyle ki, bir Saramago hayranı olmama rağmen, kitabı ikiyüzlü sayfalarda bırakmayı düşündüm. Rahmetli Saramago hatrına kitabı bitirmeye karar verdim; iyi ki öyle yapmışım; zira son elli sayfada olaylar öyle hızlanıyor ki, önceki ikiyüz elli sayfanın kasıtlı bir şekilde yavaş ve durgun olduğunu anlıyorsun, bir nevi fırtına öncesi sessizlik gibi. Son elli sayfayı okurken, kitabın hem bitmesini hem de bitmemesini istiyorsun ve son sayfada tokadı yiyorsun. Bu roman, vaad ettiklerini hemen vermeyen, okurun sabrını deneyen ve sabırlı olanlara mükafatını fazlasıyla veren muhteşem bir kitap. Son olarak, bu romandan mükemmel bir film olur. Filmi çekilmemişse, büyük kayıp.

Öykülerde Serkan Türk'ün şair yönü gayet iyi hissediliyor. Tabii, bu durum öykülere renk katıyor ve öyküleri daha etkileyici hale getiriyor. Bu arada, kitabın kapağı şu ana kadar gördüğüm en iyi kitap kapaklarından biri. Kitabı ellerinin arasında tutmak bile güzel.