Allende'nin bambaşka bir dil, bambaşka bir kurgusu ve bambaşka bir gözü var. Alattığı öykünün katman katman işlenmiş olması, hem tarih, hem kadın, hem siyasi tarih açısından bakıp bir de tüm bunlara masalsı bir bakış eklemesi... Allende okumamayı bir eksiklik sayarım, verbileceğim en büyük övgü budur

Füruzan'ın ilk öykülerini derlemek gibi hakikaten çok zorlu bir işe giren Olcay Akyıldız ve Bilge Ulusman'a çok çok teşekkür ediyorum. Yaptıkları incelikli arşiv çalışması, tüm kayırları, röportaj alıntıları ve meraklısı için tarih ve yer bilgileriyle verdikleri anektodlar ve öykülerdeki sıralama ile okuyucuya hakikaten çok lezzetle okunan bir çalışma sunmuşlar. Füruzan için söylenecek binlerce kelime var ama bende tüm bunları dile getirecek kadar edebi beceri yok. Sadece hatırası önünde saygıyla eğiliyorum diyebilirim.

Bilim kurgu gibi biraz, belki biraz daha volümlü olsalar minik romancıklara dönüşebilirler ama bu halleri ile bir defterin rastgele sayfalarına yazılmış kısa taslaklar gibi hissettirdi bana.

Ben çok akamadım hikayenin içinde. Oradan oraya atlayan anlatımdan yoruldum, kızın karakterini çok lüzumsuz buldum. Kısa öykülere dönüştürülebilir gibi geldi ama bir roman bütünlüğü hissettirmeden bana.

Neden bunca yerden yere vururlar şu kitabı hiç anlamıyorum. Adam kendi hissettiğini, kendi yaşadığını kendi bildiği dilde ve şekilde anlatmış. Harfiyat'ta da böyle yapmıştı, bu "şaşkınlığı" ! neye borçluyuz, anlamıyorum. Korkarım ipek ongun okuyarak büyümüş, pembe kurdelalı bilekte beyaz çoraplı gençliği (kız figürü temsili olarak verilmiştir, erkekleri de bir tuhaf çünkü) şeklen ne kadar serseri havalarında gezmeyi sevse de (kotlarımızda kumaş kalmayıncaya dek yırtalım akımı) iş biraz derinleştiğinde ve flu perdelerin arasından sızıp gerçek bir hale gelmeye başladığında "tiksinç"me duyguları zedeleniyor. Neyse ki edebiyat dünyasında bu yeni "biz beğenmezük" akımına çok da kulak asmayan, demirden sert topraktan sağlam bir nesil var ve yazarlarına sahip çıkıyorlar. meraklı not: sahi ipek ongun yazmıyor mu artık?

murakami okumanın bir zamanı var, buna eminim. Bir kere deneyip beni hiç içine almayan bu kitabı bir süre sonra büyük bir zevk ve neredeyse bir solukta okudum.

Çok büyük bir keyifle okudum, yazarın ilk okuduğum romanı ve diğer eserlerini çok merak ediyorum. son on sayfada bitmese keşke diye diye sayfaları güç bela çevirdim...:)