Bu kitapta, çocukların -basit gibi görünse de- inanılmaz hayal güçlerinin derinliğine şahit oldum. Kitaptan bir örnek vermek istiyorum: Öğretmen, öğrencilerden fedakarlık konusuyla ilgili bir örnek vermelerini ister. Ahmer şu örneği verir: Bir çocuğun kardeşi çok ağır hastalanıyor. Çocuk buna o kadar çok üzülüyor ki, her gece yatağında "Onu öldürme Tanrım. Kardeşimin yerine beni öldür!" diye dua ediyor. Bir gece rüyasında kocaman bir dev geliyor, "Fedakarlık dileğin kabul olundu, kardeşinin yerine seni alıp götürmeye geldim," diyor. Çocuk, "Ben bunu fedakarlık olsun diye söylemiştim, beni alma!..." diye ağlayarak yalvarmaya başlıyor. Öyle çok bağırıyor ki rüyasında, annesi uyanıyor. Ahmet bu hikayeyle, fedakarlıktan ne anladığımı acaba anlatabildim mi? Fedakarlık olsun diye yapılan fedakarlıkla alay etmek istemiştim, diyor. Bu kitabı okurken gülmekten kırılacaksınız. "Hababam Sınıfı" filmlerindeki mizah bu kitaptan alınmış gibi. Nesin Usta, güldürmekle kalmıyor, toplumda hala var olan, gerçeklikleri insanları incitmeden ortaya koyuyor. Kitabın son sayfalarında verilen bir söz ilaç gibi geldi: Mizah, dünyamızı gülünç olmaktan kurtarır.

Siz hiç tamamen oksijensiz bir ortamda boğularak ölmüş bir insanın kan rengini merak ettiniz mi? Kanın bu renginden tahrik olup boşalan birini tanıdınız mı? Peki ya bu kanı israf etmemek için, sadece Güneydoğu Asya'nın dağlarında yetiştirilen balı, yaraya sürerek onun pıhtılaşmasını sağlayan bir insanı tasvir edebilir misiniz? Bana göre bu kitap, klasik katil-polis kitaplarına benzemiyor. Hatta kitapta polis arka planda yer alıyor. Bu kitap Freud'un görüşleriyle iç içe gelişiyor, psikoanalist kuram yoğun olarak işlenmiş ve yazar, ana karakterin geçmişiyle ilgilenerek bu geçmişin kişilikleriyle olan ilişkiye önemli yer ayırıyor. Bir psikolojik danışman adayı olarak oldukça ilgimi çekti.