Bangır Bangır Ferdi Çalıyor Evde...

Kitap iyi ya da kötü diyemem ama kitabın 2. sayfasında geçen "Köylüler cahil oldukları için traktöre "motor" derlerdi." cümlesi ile yazar beni kitabından soğuttu. Lakin köyde yaşamamama rağmen traktöre ben de motor derim, ayrıca tanıdığım ne kadar köylü varsa onlar da traktöre motor demekteler. Traktöre motor demeyi cahillik olarak gören bir yazarın kitabı olarak kalacak aklımda bu kitap.

Barış Bıçakçı'nın duruluğu, Mahir Ünsal Eriş'in zararsız arabeskiyle birleşince böyle bir kitap doğuyor. Eriş çocuk karakterleri yazmasını iyi biliyor. Büyümüş de küçülmüş karakterler rotalarından şaşmıyor. ''Çok Sıkılırdı Arkadaşı Ölen Çocuklar'' öyküsü ismiyle bile etkileyebiliyor. Bu hikâyenin ardından ''Ben Evlenmeyi Boşanmaktan Daha Çok Seviyorum'' ve ''Her Kanser Bir Ölümdür'' diğerlerinden daha çok sevdiğim öyküler. Eriş, Bıçakçı okurlarının seveceği bir kalem.

http://ebediyenedebiyat.blogspot.com/2012/12/bangr-bangr-ferdi-calyor-evde-mahir.html

Samimiyet dolu,abartısız,sakin ve özenle işlenmiş hikayelerle dolu enfes bir yaz kitabı. seksenler doksanlar dönemini küçük ama gözden kaçması imkansız anektodlarla veren başarılı bir yazarın kaleminden yer yer kendisi yer yer başkalarının öyküleri.

Bangır bangır Ferdi çalıyor evde; Mahir Ünsal Eriş’in okuduğum ilk kitabı. Bu Afilli Filintalar tayfasının tüm üyelerinin kitapları şahane denecek şekilde insanı bir yerden yakalıyor ve bırakmıyor. İlk Murat Menteş’le kapıldım bu akıma, sonrası Alper Canıgüz, Barış Bıçakcı, Emrah Serbes, Murat Uyurkulak, Onur Ünlü derken bu tayfaya ait olmasa da tayfanın üyeleriyle sıkı bağlar kuran ve onlar kadar can acıtıcı, ironik, trajikomik, hüzünlü hikayeler yazan canım Ali Lidar. Ali Lidar bu kitabın neresinde aklıma geldi derseniz o da Şirintepe parkında fena halde Ferdi dinler oradan bir esinlenmeyle Emrah Serbes'in Erken Kaybedenler'i kitabı arasındaki benzerlikleriyle Ali-Emrah-Mahir ve çocukluğum olmak üzere hep beraberdik bu kitapta.
Seksenler doksanlar dönemini sanki mahalleden bir arkadaşımla parkta buluşmuş, önümüzde bir kâse leblebi, elimizde gazoz içerken günlük yaşadığımız olayları anlatıyormuş gibi bir anlatımla anlatmış. Babamın Müslüm Gürses, annemin Ferdi Tayfur, dinlediği bir evde entelektüel olmaya çalışmak adına rock dinleyen bir tiptim. Ama ne fayda. Kabul edelim benim de çocukluğumun geçtiği 80’ler yoksulluk dahası yoksunluk demekti. Bangır bangır Ferdi çalıyor evde daha ne olsun. Birçok hikayede “ben de bunu yaşadım” dediğim çok şey oldu. Sanırım 1980 doğumlu ve Ankaralı olması nedeniyle kendimle özdeşleştirme duygusuyla (ee çocukluğumuz aynı yerde geçmiş sonuçta:) hikayeleri daha bir sahiplenerek okudum. Çoğu hikâyenin onun açısından da otobiyografik olduğunu bu nedenle üslubunun samimi, duyguları olayları tespit edercesine akıcı anlattığını fakat hikayelerin belki bitiş kısmında olabilir hep bir olmamışlık, bir eksiklik duygusuna kapıldığımı söyleyebilirim. O tamamlanmamışlık duygusuyla gelen tatmin olma dürtüsü neticesinde kitabın sonraki sayfalarını aradığım şeyi bulma umuduyla daha bir merakla çevirdim. Olmadı. Hani o eksiklik duygusu var dedim ya aslında o Kafka’nın “Milena’ya Mektuplar” kitabında olduğu gibi bir beklentinin hayal kırıklığı olabilir hani orada da Kafka; o mektupları bir gün kitap haline getirmek için yazmamıştı sevgilisine o anın getirdiklerini olduğu gibi yazmış bir nev-i dertleşmişti onunla fakat biz okurlar beklenti içinde olduğumuzdan kitabı Kafka’ya göre basit bulmuştuk halbuki o kitap yazmamıştı sevgilisine mektup yazmıştı ölümünden sonra arkadaşı bunları kitap olarak yayınlamasaydı eğer.. Eriş’te de Kafka’ya benzer bir durum söz konusu gelin bunu kendi röportajında anlatımıyla okuyalım.
“Bu kitabın aynı anda hem olumlu hem olumsuz bir özelliği var benim için... Olumlu yanı, bu öykülerin hiçbirini bir gün kitap olacağı düşüncesiyle yazmamıştım ve içinde hiç yazar sahteliği yok. Olumsuz yanı ise kitap olacağını hiç düşünmediğim için hiç yazar kafasıyla ölçüp biçip, derli toplu bir şey koyamadım ortaya. Bu yüzden birinin karşıma çıkıp “sen de yazar mı oldun canım...” demesinden çok korkuyorum. Çünkü olmadım. Ben bir şeyler anlattım, bir kitaba dönüştüler, belki de bir daha hiçbir şey anlatamayacağım."
İşte bu duruma rağmen tanıtım bültenlerinde Eriş; "anlatma iştahıyla dolu yeni bir ses" olarak lanse ediliyor haliyle okuyucuyu beklenti içine sokuyor. Kitabın bütününe baktığımda sonuç olarak Eriş için; tayfanın diğer üyelerinin biraz gerisinde ama aldığı Sait Faik Öykü ödülünü sonuna kadar hak etmiş ilerleyen zamanlarda daha başarılı umut vadeden bir yazar olduğunu düşünüyorum. Ancak “Bangır bangır Ferdi çalıyor evde” dediğim gibi beni tam anlamıyla tatmin etmedi. Yine de 14 hikayeden oluşan bu kitapta "vakitlice gelmeyen çiş", "ben evlenmeyi boşanmaktan daha çok seviyorum","biraz uzunca diyet hikâyesi" ve "kadınlar hep olmadık zamanlarda" en sevdiğim hikâyelerden…
Kitaptan Altını Çizdiklerim :
-Aşk acısı çekmenin yeri de yok, yaşı da; nereye gitsen aynı kafayı taşıyorsun çünkü. Kaçarın yok.
-Her şeyin biteceği hakikatini aklına getirmeyebilecek kadar çocuk olmak ne büyük mutlulukmuş meğer.
-Saat ikiyi çeyrek geçmeye niyetliydi. Zaman tereddüt eder mi, mevzu bahis ileri gitmekse eğer?
-Çaresiz erkek, sevildiği zaman umurunda bile olmayan ne çok ayrıntıyı hatırlıyor vakit terk edilmeyi vurunca, o ayrıntılardan kurmaya çalışıyor geri dönüşünü kadının. Oluyor mu? Olmuyor.
-Yaşı kaç olursa olsun bütün kadınların ağlamasında insanın kendi annesinin ağlayışını hatırlatan bir şey var, canından can yolar adamın.

Yanından geçip gittiğimiz pekçok insanın içinde kopan fırıtnaları anlatan güzel bir kitap.

Kitap çok sürükleyici.Tadı damağında kalan bir kitap.Şiddetle tavsiye ediyorum.Okurken hikayelerin içinde hissediyorsunuz kendinizi. Bu kitabı okumamı sağlayan arkadaşım Dean Moriarty'e teşekkürü borç bilirim.

Çok sıcak, içten ve samimi bir anlatım. İlk kez Mahir Ünsal okuyorum. Anlatımını ve dilini çok sevdim. Artık yazarın takipçisi olacağım.

içinde hikayelerin olduğu bir kitap.genel olarak bakıldığında hikayelerin hepsindebi kasvet havası var.ama yazarın anlatım dili etkileyici

Niye kimseler izin vermez evde bangır bangır Ferdi çalmasına?