Cehennem Çiçeği (Alper Kamu, #2)

Bu bir film olsaydı, pazar sabahı yayınlanırdı ve bunu küçükken izlediğimizde çok severdik. Oysa IMDB puanı 4-5 arasında gidip geliyor olurdu ve biz bundan (bunu) seneler sonra haberdar olurduk (umursardık).

Bu bir film değil ve kabul etmek gerekir ki sıkı bir edebiyat örneği olarak kolaylıkla gösterilebilir. Gerçekten de kişiyi bir oturuşta kendisini okumaya zorluyor, hayret ettiriyor, okura zaman zaman başarılı olmaya yaklaşan bir mizah tattırıyor ve bir şekilde okuyucuyu kendine hayret ettirmeyi başarıyor. Özellikle kitaptaki bütün detayların işlevsel bir şekilde kullanılması çok hoşuma gitti. Hatta bayıldım.

Olumsuz konuşuyormuş gibi bir his verip olumlu şeyler anlattığımın farkındayım; ancak Alper Kamu'nun yeni macerasının beni ilkine göre o kadar da memnun etmediğini de dürüst bir okur olarak söylemeliyim. Bir şeyler ters gitmiş gibi.

Bir şeyler zorlanmış gibi.

Yine de beklediğime değdi. Alper Canıgüz'ün kredisi gözümde sonsuza yakın. Yeni çalışmalarını hevesle bekliyorum.

Kitabı neredeyse bir oturuşta bitirdim.

Öncel olarak iki ana konu olması oldukça iyiydi. Biri beyinlerimize diğeri kalbimize saldırdı. Adalet ve Mehmet'in ölümü. Adalet dışındaki konu nereden tutsan insanı sinir eden cinstendi. Alper Kamu aile üyelerini kıskaca alarak bunu çözdü. Afili Filintalar'ın Menteş'i gibi bir jeneriklik söz kaygısı yoktu. Ondandır kitap akıp gitti. M.M.'nin de editör olmasına rağmen gözden kaçan fazlaca hata bulunmaktaydı. Bir kıyas söz konusu olacaksa Ruhi Mücerret bittiğinde kendimi Maraton Muharebesi'nden çıkmış bir asker gibi hissetmekteydi. Cehennem Çiçeği bittiğinde kitabı düşüncemde alkışladım ve defalarca okunacak kitaplar rafına ekledim.

Kitabın isminin nereden geldiği kitapta geçmese bile kitap diliyle konuşacak olursak: *bkz Oğullar ve Rencide Ruhlar.

Canıgüz dokuz sene gibi bir süre daha yaşatma bize. Üç sene sonra tekrar gelsin Kamu. Fakat hep insanın en olgun olduğu o yaşta, çağda kalsın.

Alper Kamu, sen hiç büyüme emi!

Yine Alper Canıgüz klasiği :)
Alper Kamu: "Hayatı anlıyorum, sadece kabullenemiyorum."

ilklerin tadı hep bambaşka olmakta. oğullar ve rencide ruhlar alper kamu ile ilk tanışmamı sağlamıştı. alper kamu sanki bu kitapta biraz durağanlaşmış. yaşı aynı kalsa da hal ve hareketlerinde bir olgunluk var gibiydi ve sempatikliğini yitirmişti.5 yaşında bir karakter gibi davranan bir yetişkin gibiydi alper ve bu durumu bana pek doğal gelmedi. oysa ki oğullar ve rencide ruhlardaki alper hem yaşının gerektirdiği gibi davranarak sizi kendisini sevmeye mecbur bırakan hem de çok bilmişliğiyle sizi kendisine hayran bırakan bir davranış içerisinde olabilmekteydi. alperin eveliyatını bilen biri olarak bu yorumları yapabilmekteyim. eğer ilk defa alper ile bu kitap vesilesi ile tanışılacaksa alperin etkisinden uzunca bir süre kurtulamayabilirsiniz tıpkı benim oğullar ve rencide ruhlarda ilk defa alper ile tanışmam gibi

Alper Canıgüz'ün tarzına, diline bayılıyorum. Keyifle okudum

Gayet güzel ve akıcı bir kitap. Devamını beklemekteyiz.

Alper Canıgüz bizleri Lanetlenmiş küçük şeytan Alper Kamu'nun anlatımıyla derin bir maceraya çıkartıyor. Kafası bizlerden biraz farklı çalışan bu küçük ukala ilk kitapta olduğu gibi yine boyundan büyük işlere kalkışarak başına türlü belalar alıyor.

Okuması benim için çok keyifliydi. Zaten hem Alper Canıgüz'ün hem de Murat Menteş'in bende yeri ayrıdır.

"Herkesin delirmek için bir nedeni vardır, bu onu haklı çıkarmaz.."

Alper Canıgüz'ün kendine has tarzı, absürt mizah anlayışı var.buna rağmen kitaplarında kullandığı dilin basitliği büyük bir eksiklikti.bu kitabında sonunda dilini edebi seviyeye taşımış.belki hala eksiklikleri ama önemli olan kedini geliştirmeye devam ediyor oluşu.
kitabı yorumlayacak olursam sadece bir olayın sonuç kısmının başka türlü kurgulanmış olmasını isterdim.bunun dışında daha ilk sayfadan bağlanıyorsunuz kitaba ve elinizden bırakmak istemiyorsunuz.

http://umutbabilon.blogspot.com/2013/06/alper-canguz-cehennem-cicegi.html