Patasana
Ahmet Ümit
En Son Değerlendirmeler
Ahmet Ümit -Patasana
Anadolu'nun bir şehri ve bir kaç arkeolog kazılar esnasında şehirde işlenen cinayetler
cinayetleri ilginç kılan yıllar önce aynı cinayetlerin yaşanmış olması ve gizli bir katil intikam
kitap geçmişle günümüz arasında gidip geliyor Patasana'nın hayatı ve günümüz arkiolojik kazılarında ortaya çıkan hayatı ve bunlardan tamamen bağımsız bir cinayet serisi
En sevdiğim Ahmet Ümit kitaplarından.Kesinlikle okunmalı:)Arkeolojiye merakımı daha da artırmıştı bu kitap:)
Güzel bir kitaptı ancak biraz heyecan eksiği vardı. Hani 'soluğunu tutup okuma' tabiri vardır ya, o tabir bu kitap için kesinlikle geçerli değil. Ama bunun dışında başarılı, sıkmayan bir anlatımı var kitabın. Ama beyoğlu rapsodisinde olduğu gibi bu kitapta da sonunda olayın bağlanmasında tanımlayamadığım tatmin edici olmayan bir eksiklik var. Olayların gelişmesinde detaylar çok güzel verilirken nedense sonunda bu bu bu diye geçilmiş ya da bana öyle geldi. Ama okunabilir bir kitap.
Ahmet Ümit, Türk edebiyatında polisiye türünü başarıyla kaleme alan bir yazar. Fakat bu kitabından diğer kitaplarından aldığım keyfi nedense alamadım. Sonu bana göre biraz havada kalmış gibiydi.
tabletlerde kullanılan dil bana eski zamanlarda yaşanmış olma hissini vermedi...ancak arada kurulan bağlantı ile güzel bir kurgu oluşturulmuş
roman içersinde sevdiğim tek nokta bu kurgu ve bağlantı oldu..
aynı anda hem tarih, hem mit, hem aşk, hem kazı, hem ilişkileri ve en önemlisi cinayeti anlatan oldukça başarılı bir kitap...
Polisiyenin heyecanından daha çok; Anadolu'nun saklı tarihini ve güzelliklerini, aşkı, sokırımların varlığı/yokluğunu konu alan sürükleyici bir kitaptı.
Fırtına Tanrısı Teşup'un, karısı Güneş Tanrıçası Hepat'ın ve Tanrıça Kupaba'nın yeryüzündeki temsilcisi Kral Pisiris'in Başyazmanı Patasana, " Ben zalimler çağında yaşayan bir alçaktım." diyor ve anlatıyor hikayesini. Geç Hitit döneminde yazılmış, yazılmasının üzerinden 2700 yıl geçtikten sonra bir grup arkeolog tarafından bulunmuş 28 tablet... Ve bu tabletlerdeki büyük günahı öğrenmeye davet ediyor Ahmet Ümit okuru.
http://hayaletkitaplar.blogspot.com/2013/05/ahmet-umit-patasana.html
'kadın karakter' yazmayı grangé'ye yakıştıramadıysam ( ölü ruhlar ormanı) maalesef Ahmet ümit dede yakıştıramadım... kadın karakter dışında, işlenenen cinayetler, ermeni ve kürt sorununa parmak basmalar. ve müthiş kurgu.. ama kadın karakter olmamış kadın karakter değil de erkek karakter olabilirdi.. maalesef bu kitap bir 'Beyoğlu rapsodisi' 'kavim' 'kukla' 'bab-ı esrar' kadar güzel değil.. bu üç kitapta bulduğum lezzeti nedense patasana da bulamadım! patasana bence en iyisi değil...
Istanbul disinda gecen olaylarda yazarin kalemini guclu bulmuyorum.konu guzeldi ama romanin tamaminda suren bir heyecan yakalayamadim.
Yerli Agatha Christie bence Ahmet Ümit. Sonları çok iyi bağlanmasa da kitapları iyi araştırılmış ve bilgi verici. Her kitapta ayrı bir konuda tez okumuş gibi oluyorsunuz. Beğenilesi, okunası...
Büyük bir umutla başladığım adı beni çeken bir kitaptı.Başlarda yazarın üslubunun güzel olduğunu fark ettim.Bu beni devam etmeye iten bir sebepti.Okudukça da merak ettim.Ama kitap ilerledikçe sıkıldım.Okurken bana haz veren edebi bir eser olmamasının yanı sıra sadece merak ettiğim için okuduğum kitapları beğenmediğimi fark ettim.Bir kitap akıcı, sade, sıradışı, üslubu güzel olduğu için okunur.Bunlar olmadığında devreye kurgu girer.Kitabın dili güzel olmasına rağmen kurgu çok yetersiz hatta bazı bölümlerde mantıksızdı.Amaç sadece kitabın sonuna kadar katil tahmin edilemesin, sonunda merak ettireyim.Yazarın hakkını yememek gerek ki ilk 250 sayfada katil tahmin edilemiyor.Lakin ilerledikçe tahmin edilebilir bir duruma geliyor.
Araya sıkıştırılan tadı damakta kalan Patasana bölümü çok güzeldi.Kitap bölüm bölümdü ve her bölümün sonundaki cümle diğer bölümün başlangıç cümlesiydi.Çok hoş küçücük bir ayrıntıydı.
Bence bu kitabın hem en güzel hem de en yetersiz olan yanı kurgusuydu.Çok yaratıcı bir konu seçilmiş olsa da kurgu eksik kalmış.Katili merak ettireyim derken eksiklikler bırakılmış bir kitaptı.
Hep yermiş gibi olmayayım güzeldi hoştu en önemlisi farklıydı...
Klasik bir Ahmet Ümit romanı Patasana. Öncelikle oluşturduğu polisiye kurguyla sizi hikayeye çekmeyi başarıyor. Bununla birlikte yaptığı en iyi iş ise size verdiği ekstra bilgiler.
Patasanada Hititler ile ilgili hikayeler bekliyor okuyucuyu. Ayrıca Timothy ile tanışmaktan da mutlu olacağınızın garantisini verebilirim.
Ahmet Ümit’in okuduğum ilk kitabı. Güzel kurgulanmış, tarihi şeyler okumaktan hoşlanmamama rağmen sıkılmadan okudum. Ancak defalarca tekrarlanan ‘’-e karşın’’ zarfı çok gözüme battı. Ayrıca kitap buram buram testesteron kokuyordu fikrimce. Kadın karakterin bazı cümleleri bunu çok belli ediyordu. Bu fazlaca erkeksi üslup; Patasana’nın bölümlerine ne kadar yakışıyorsa, kadın karakterlerin üzerinde de o kadar eğreti duruyordu.
Son olarak kitaptan altını çizdiğim bir cümleyle yorumumu bitireyim:
‘’Anlatmanın bir tür sevişmek olduğunu anlayıncaya kadar, anlatmanın yetmediğini kanıtlayacak olan açlık teninde uyanana kadar, bıkıp usanmadan anlatacağım.’’
-Aşmunikal
Sis ve Gece'den sonra okuyunca çok iyi geldi. Fakat Ahmet Ümit rica ediyorum aşk yazmasın; hep hikayenin önüne sığ bir şekilde geçiyor, "ali ve ayşe aşık" bitti. Niye aşık, ne zaman aşık oldu yok. Buna ek olarak didaktik kısımlar gene gözümüze gözümüze sokuluyor. Ahmet Ümit'in ciddi bir üslup problemi var. İyi yönlerine gelirsek kitabın her bölümü birbiriyle ilintili, planlı programlı bir yazım olmuş. Piyasa olmuş ucuz aşk romanları okumaktansa okunabilir ama muhakkak okunması gereken bir kitap değil.
Patasana, Kitapta geçen Hititli bir saray yazmanı olan kişinin adıdır. Bu yazmanın gizlice yazdığı aynı zamanda resmi olmayan tarihin ilk belgeleri olacak tabletleri kazıları sırasında bulan arkeologların çevresinde meydana gelen gizemli cinayetler olay örgüsünü oluşturmaktadır.
Kitapta bir yandan arkeologların öyküsü anlatılırken bir yandan da tabletlerde yazanlar verilmektedir.
Çok güzel bir Ahmet ÜMİT romanı.
Ahmet Ümit severler ve hiç okumamışlar için –okunası- kategorisine rahatlıkla girebilir.
Cinayet zincirleri devam ederken mutlaka bulunduğunuz tahminlerden farklı bir katil profili çizmesi de ayrıcalıktı benim için.
http://bestemina.blogspot.com/2012/12/patasana-ahmet-umit.html
Salt katil peşinde koşan polisiye romanları bir türlü sevemediğimden olsa gerek Ahmet Ümit'in diğer romanlarında olduğu gibi, Patasana'yı da heyecanla okudum. Hititler döneminin saray başyazmanı Patasa'nın bıraktığı tabletler ile günümüz arkeologlarının çıkarılan tabletlerden yola çıkarak, başlarından geçen olayları polisiye kurgu ile anlattığı etkileyici bir romandı.
Patasana'nın bıraktığı tabletler o kadar etkileyiciydi ki gerçekliğini sorgularken buldum kendimi. Tabletlerin birinde, "Aşk, ulaşamayacağın birini abartarak, onun kafandaki ideal kişi olduğunu sanarak tutkuyla bağlanmaktır." diyor, Patasana; bir diğerinde,
"...Beni bağışla. Soylu bir aileden gelmekle, becerikli öğretmenlerden ders almakla övünen bu sonradan görmeyi bağışla. İyi ile kötüyü, güzel ile çirkini, sevgili ile düşmanı ayırt edemeyen bu cahili bağışla. Sensiz yaşamının çorak bir çöle döndüğünü fark edemeyen bu aymazı bağışla. Bağışlanmayacak kadar açgözlü, hırslı, vefasız olan bu kaba adamı bağışla."
Eğitimi, okula gitmek, öğrenimi de ezberlemekten bilgi deposuna dönüşmek olaran gören bugün de hâlâ geçerliliğini korumuyor mu bu cümleler...
Harmalanan iki farklı hikaye, tarih kokan başarılı bir kurgu olarak dönüyor bize. Araştırmacı ruhuyla keyifle okunan bir eser çıkartmış Ahmet Ümit. Kitabın tabletlerle ilgili olan kısımlarını daha çok beğendim. Ama bu durum ana hikayeden(günümüzden) kopmama neden olmadı. Zama geçişleri ve ayrılan bölümler oldukça kıvamındaydı. Dili her zamankı gibi yalın, yormadan okutuyor kendini.
Patasana akıcı ve sürükleyici bir şekilde devam ediyor. Ahmet Ümit'in diğer kitapları gibi.
Polisiye roman olmasının yanı sıra arkeoloji, hititler, pkk sorunu, ermeni sorunu, yemek tarifi gibi birbirinden alakasız konuları romanın içinde güzel bir şekilde yerleştirerek başarılı bir anlatım sağlamış yazar. Zevkle okudum.
Yine yeniden Ahmet Ümit.
Ben çok beğendim, kesinlikle tavsiye ederim.
Patasana'yı tanımalısınız.
Etkileyici cümleler;
"Ben zalimler cağında yaşayan bir alcaktım."
"Çok değişmişsin Patasana. Yüzündeki masumiyet kaybolmuş, gözlerindeki parıltılar gitmiş, ölü bir koyun gibi bakıyorsun yüzüme. İçindeki ateş söndü mü, yoksa beceriksiz bir yontucunun elinden çıkmışa benzeyen bu bembeyaz yüz onları gizliyor mu ?
Yaşlanmışsın Patasana. Yüzündeki çizgiler derinleşmeye başlamış, her an gülümsemeye hazır dudakların, sevinç duymaktan utanır olmuş, üzerine bir ağırlık çökmüş. Tatlı ürkekliğin, vakitsiz bir uyuşukluğa dönüşmüş. Yağız bir tay gibi yerinde duramayan bedenin, yaşlı bir kaplumbağa gibi yavaşlamış.
Sen beni unutmuşsun Patasana. Varlığım artık seni heyecanlandırmıyor. Bana bir tablete bakar gibi bakıyorsun. Sesim, bu saraydaki herhangi bir kadınınkinden farksız senin için. Bir köylü nasıl istemediği bir fidanı köküyle birlikte söküp atarsa sen de öylece koparmışsın beni yüreğinden."
konuşma dili çok yapay. hem kazı ekibi hem de halk arasında geçen konuşmalar çok plastik duruyor. o yüzden gerçekten o yöredeymiş gibi hissettirmedi bana. araya bir "lo" sokuşturunca olmuyor maalesef. ahmet ümit istanbul romanları yazmada daha başarılı sanırım. yazıtların dili de o gerçeklik duygusunu vermiyor.
hikaye ve kurgu güzel ama yazar katili son ana kadar tahmin etmeyelim diye çok kasmış. bence katilin hikayesi çok yavan. katil kim olursa o hikayeyinin 3-5 cümlesini değiştirip uyarlayabilirdi. olmamış diyor ve ahmet ümit'in o güzel hatırı için 6 veriyorum.
Ahmet Ümit’in, Agahta Christie tarzı kurgusunun daha ağır bastığı eserlerinden. Yani bir köşke değil de bir kazı alanına toplanmış şüpheliler mevcut. Katilin dışarıdan biri mi yoksa içlerinden biri mi olduğu sorunsalı belli bir noktaya kadar başarıyla korunmuş. Sanırım yazarın öykücülüğü de bu romanla başlamış. Yani öykücülükten kastım polisiye ile harmanlayışı. Yazıttan aktarılan kısımlar gerçekten güzeldi. Yer yer tarihi bir yazıttan aktarılıyor olmasına karşın günümüzde kullanılan tabirler göze çarpmıyor değil. Fakat bu yerli, yabancı hatta hatırı sayılır üne sahip birçok yazarın düşebileceği bir hata. Bununla birlikte gayet iyi kotarılmış masalsı bir anlatım var. Yazıt ve bölümlerin son cümlesinde geçen kelimelerin diğerini başlatan cümleler içinde de geçmesi hoş bir detay. Yazıtın öyküsü çok trajik ve ne yazık ki insanlık hakkındaki tespitler sonuna kadar doğru. Ana olaydaki kurgu ise yer yer tekrara düşmekle birlikte özellikle Yüzbaşı Eşref’in anıları gayet çarpıcı. Final ise oldukça cesur bir fikir. Desteklemem mümkün değil ama sadece bir kurgu adına bu çıkışı beğendiğimi belirtebilirim.
